دانلود مقاله مختصري از تاريخچه مواد مخدر در ايران 49 ص
دسته بندي :
مقاله »
مقالات فارسی مختلف
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 49 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
ايرانها در زمانهاي بسيار دور با مواد مخدر آشنايي داشته اند . نخستين ماده مخدري كه در اسناد و مدارك مربوط به دوره هاي باستاني از آن نام برده شده بنگ است . بنگ كه در گياه شناسي به لغت لاتين cannahis indica (كنف هندي ) خوانده مي شود گردي است كه ازكوبيدن برگها و سرشاخه هاي گلدار شاهدانه به دست مي آيد . اين گرد به صورت توده يكنواخت فشرده اي كه به علت وجود مقداري صمغ در برگها و گلها به يكديگر چسبندگي پيدا كرده اند .
در اوستا كتاب مذهبي زرتشت به دفعات لغت بنگ ديده مي شود . در دوره هاي باستان از بنگ به دو صورت استفاده مي شود . يكي مصرف درماني و ديگر مصرف تخديري )
هرودت مورخ يوناني در قرن پنجم پيش از ميلاد در بحث از سكها يا سكاها كه تيره اي از آرياييها يا بروايتي از ايرانيها بود ا شاره به مصرف دانه اي شاهدانه يا كنف توسط ايرانيها نموده است . مصرف بنگ و حشيش در ايران در دوران صفويه رواج بسيار يافت . برخي از پادشاهان صفويه به خوردن بنگ و حشيش اعتياد داشتند. خوردن چرس چرس به يك گل بلكه ماده اي پنبه اي است كه از برگ شاهدانه مي گيرند و بر دماغ اثرهاي مختلفي مي كند . گاهي محزو.ن و خشمگين مي نمايد و گاهي مسرت و فرخ فوق العاده مي دهد .
وبنگ يا آشاميدن محلولهايي از اين مواد در دوران سلطنت ساير شاهان صفوي نيز متداول بود . شواليه ژن باپتيست تاورنيه جهانگرد فرانسوي از سال 1632 تا 1668 م 9 بار ازايران ديدن كرده و در مورد عادت ايرانيان به آشاميدن محلولهايي از چرس وبنگ مي نويسد همچنين مشروب ديگري دارند كه خيلي بد مزه و تلخ است و آن را بنگ مي گويند كه از برگ شاهدانه مي گيرند و ادويه ديگري هم داخل آن مي كنند هركس بخورد به حالت جنون مي افتد و حركات غريب از او سرمي زند به همين جهت درمذهب اسلام بنگ حرام است برخي از مورخان نوشته اند ايرانيان دود كردن مواد مخدر را از ازبك ها ياد گرفته اند .
طي چند دهه اخير محصول شاهدانه درايران با نامهاي ديگري از قبيل گراس و ماري جوانا رواج يافت كه متاسفانه تقليدي ازكشورهاي اروپايي و امريكاست . استفاده از حشيش يعني خوردن آب به منظور تخدير و به عنوان وسيله اي براي تفريح و سير در عالم بيخودي و بيخبري مربوط به دوره هاي باستان است .
برخي از محققان اظهارنظر كرده اند كه آثار شعراي ايراني ،مثنوي مولانا جلاالدين مولوي قديمي ترين ماخذي است كه د رآن از بنگ و حشيش سخن گفته شده است .
پس از بنگ و حشيش ماده مخدري كه در ايران راه يافت ترياك يا افيون است . رواج اين ماده جادويي رونق بازار جرس و بنگ و حشيش را شكست داد .
ترياك كه كلمه ترياق معرب آن است دراصل با آنچه امروز ترياك ناميده مي شود تفاوت داشته و به پادزهري گفته مي شود كه مركب از چند دارو بود وبراي مداواي گزش مار و عقرب و امثال آنها به كار مي رفت .
استعمال ترياك در ايران سابقه اي طولاني دارد به گمان برخي به 1400 سال قبل يعني زماني كه اعراب بر ايران دست يافتند مي رسد . برخي از محققان عرب گفته اند كه شيره كوكنار يا افيون براي نخستين برا توسط سپاهيان عرب به ايران وارد شد .
نفوذ ترياك از مصر به يونان و روم اشاعه پيدا كرد پس از رواج در انجا توسط بازرگانان عرب ترياك وارد ايران شد و در بين مردم رايج گشت .
در تمام مدتي كه دولت انگلستان ترياك هندوستان را به چين صادر مي كرد و به طور كلي هندوستان مستعمره اين كشور محسوب مي شد ايران ، افغانستان و پاكستان كليد هند به حساب مي آمدند و تمام كوشش انگلستان براي حفظ هند در اختيار گرفتن اين كليد و ممانعت از نفوذ ساير اروپاييان به اين كشور ها بود . انگلستان به هر قيمتي بود دامنه نفوذ و سيطره خود را در اين كشورها گسترش مي داد و سياستمداران آن زمان انگلستان تجربه موفق خود در هندوستان را در اين كشورها نيز پياده مي كردند و مهم ترين نقطه اتكاي اين سياست اشاعه مواد مخدر در ايران بود و از اين كار چندين هدف بزرگ دنبال مي شد اول اينكه ترياك محصول ايران مرغوب بود